WORLDCOOK'S REIZEN - SRI MANGALBangladesh
Recepten uit Bangladesh Reizen naar Bangladesh Reizen naar andere landen

Click for a larger picture

Dit gebied is een van de belangrijkste toeristengebieden (voor zover je daarvan spreken kunt) in Bangladesh. De belangrijkste attractie wordt gevormd door de theetuinen. Het is een heuvelachtig gebied, verdeeld in verschillende enorme tuinen die het eigendom zijn van Bangladeshi theeproducenten. Sommige tuinen zijn helemaal open en hebben niet eens een klein hekje. Anderen, zoals Finlay's, zijn hermetisch afgesloten met hoge schuttingen en een zwaar bewaakte poort. Het bord bij de poort vertelt de toeristen op te zouten en boze bewakers helpen om die regel te implementeren. Je vraagt je bijna af of er misschien iets anders groeit dan tee.
Als je een kopje thee drinkt, realiseer je je eigenlijk niet hoeveel werk daarmee gemoeid is. In Sri Mangal duurt het theeplukseizoen acht maanden. De theeplukkers, de meeste vrouwen, gaan het veld in, en plukken van elke theeplant de knop en de twee blaadjes er net onder. De producenten die wat meer willen verdienen plukken ook wat meer blaadjes daaronder, waardoor de kwaliteit van de thee wel achteruit gaat. De vrouwen werken van zonsopgang tot zonsondergang, vaak zeven dagen per week. Ze verzamelen elke dag 20 tot 40 kilo thee, die ze in grote zakken op hun hoofd dragen naar de plaats waar de thee wordt gewogen en verzameld en in vrachtwagens geladen, en waar ze krijgen uitbetaald, meestal per gewicht.

Click for a larger picture

Nadat de theeblaadjes bij de fabriek zijn aangekomen, mogen ze maximaal een dag verwelken, waarna ze gerold worden. Daarna wordt de thee gedroogd en, als het zwarte thee is, gefermenteerd. Uiteindelijk blijft maar een kwart van het oorspronkelijke gewicht over. Bij het Bangladesh Tea Research Institute hebben ze niet alleen een theeproductie op kleine schaal, maar ze voeren ook onderzoek uit naar hybriden, nieuwe variëteiten, controle van ziektes en productie van zaad.
In 1984 werd er een artikel gepubliceerd over de magere salarissen van de theepluksters. In die tijd verdienden de pluksters zo'n 35 dollarcent per dag. Vandaag de dag staat er niet veel over in de krant. En dat is niet omdat de salarissen zo zijn gestegen - toen wij er waren kregen ze 1,5 taka per kilo thee. Een gemiddelde plukster plukt 20 kilo per dag, een snelle 28 kilo, dus dat betekent een halve dollar per dag. Een kilo verse thee produceert 250 gram, dus dat levert heel wat meer op. Maar de theepluksters kunnen zichzelf geen kopje thee veroorloven.
Sommige theeplantage-eigenaren vertellen je, dat ze naast dat lage salaris nog en heleboel andere dingen aanbieden, zoals een gratis huis, een school en ja, zelfs gratis medische verzorging. Zij vinden dit pure naastenliefde. Ik noem het eerder slavernij. De producenten komt het beter uit te vergeten, dat het heel winstgevend is om mensen zo afhankelijk te maken. Ze moeten werken tot ze erbij neervallen; daarna hebben ze er hun huis, hun school en hun dokter. Maar geen geld om ergens anders heen te gaan. Het lijkt wel een horigensysteem.  

Onderweg vinden we nog een klein restaurantje, waar ze "vijfkleurenthee" verkopen. Ze hebben ook gewone thee, en twee-, drie- en vierkleurenthee. Elke laag kost twintig taka - daar moet een plukster bijna een hele dag voor werken. Wij besluiten toch om de duurste optie te nemen, tenslotte wil je het helemaal meemaken.
Verder vinden we in Sri Mangal nog een meer, een kleine waterval en heel wat dieren in ons huisje zoals kakkerlakken en leguanen. Het was een heel leerzame reis. 

Click for a larger picture

 

Home page

 

Travel page